Μια βδομάδα μετά την στρατιωτική επιχείρηση του Αζερμπαϊτζάν στο Ναγκόρνο Καραμπάχ το τέλος του θύλακα είναι οριστικό.
Η ηγεσία της αποσχισθείσας περιοχής ανακοίνωσε πως από την 1η Ιανουαρίου 2024 «η δημοκρατία του Αρτσάχ» όπως την ονομάζουν οι ντόπιοι, θα παύσει να υφίσταται και θα διαλυθούν όλοι οι κρατικοί θεσμοί της. Την ίδια ώρα, οι Αρμένιοι κάτοικοι της περιοχής φορτώνουν ό,τι μπορούν στα αυτοκίνητά τους και φεύγουν με κατεύθυνση την Αρμενία.
Μέσα στα επόμενα χρόνια, αν όχι μήνες, δεν θα ζουν πλέον Αρμένιοι στο Ναγκόρνο Καραμπάχ, για πρώτη φορά έπειτα από πολλούς αιώνες. Κάτω από την αδιαφορία των περισσότερων συντελείται μια εθνοκάθαρση και την ίδια στιγμή μια τεράστια ανθρωπιστική κρίση.
Είναι προκλητικό και ταυτόχρονα εξοργιστικό το πώς σχεδόν κανένας δεν ασχολείται με το ζήτημα. Εκτός από μερικές εκκλήσεις για αυτοσυγκράτηση και λίγες λέξεις συμπάθειας για το δράμα των προσφύγων, στην ουσία τίποτα ουσιαστικό δεν έχει ειπωθεί και το κυριότερο τίποτα ουσιαστικό δεν έχει γίνει για να σταματήσει ένας ισχυρός να επιβάλει τη θέλησή του με τη βία στον πιο αδύναμο.
Τον Φεβρουάριο του 2022 όταν η Ρωσία εισέβαλε στην Ουκρανία λέχθηκε κατά κόρο πως η αδράνεια της διεθνούς κοινότητας το 2014, όταν προσαρτήθηκε η Κριμαία, άνοιξε το δρόμο στην επιθετικότητα της Μόσχας. Ενδεχομένως, αυτό να είχε κατά νου η ρωσική ηγεσία ποντάροντας στο ότι αφού δεν υπήρχε αντίδραση την πρώτη φορά και θα υπήρχε ούτε τη δεύτερη.
Δείξαμε τότε να αντιλαμβανόμαστε πως όταν αφήνουμε ένα θρασύ δικτάτορα ανεξέλεγκτο, τότε τον ενισχύουμε και πως είναι σαν να του λύνουμε τα χέρια για να δρα όπως θέλει χωρίς να λογαριάζει κανένα. Και ακριβώς αυτό ήταν που έκανε ο πρόεδρος του Αζερμπαϊτζάν. Ενισχυμένος από τους συμμάχους του και ενθαρρυμένος από το γεγονός πως η Δύση έχει ανάγκη το φυσικό αέριο της χώρας του, «κατασπάραξε» το Ναγκόρνο Καραμπάχ και δημιούργησε τετελεσμένα, χωρίς να συναντήσει την παραμικρή αντίδραση.
Από ό,τι φαίνεται όμως το μάθημα ήταν πρόσκαιρο και η μνήμη μας είναι κοντόφθαλμη. Για αυτό και θα πληρώσουμε πολύ ακριβά σε κάποια στιγμή στο μέλλον την αδιαφορία μας για τον θύλακα. Είναι εύκολο να προβλέψει κανείς πως τα βήματα του Αζέρου προέδρου θα βαδίσουν και άλλοι. Η αναθεωρητική του πολιτική θα βρει μιμητές που βρίσκονται σε θέση ισχύος. Αν ήταν τόσο εύκολο για το Αζερμπαϊτζάν να βάλει χέρι στο Ναγκόρνο Καραμπάχ γιατί και άλλοι ηγέτες να μην βάλουν πλώρη να κάνουν το ίδιο;
