Η διαδικασία κατάληψης του Μεγκρί ή του Σουνίκ με τη βία είναι επικίνδυνη για το Αζερμπαϊτζάν. Αυτό δήλωσε σε συνέντευξή του στην αρμενική υπηρεσία του Radio Liberty ο Thomas de Waal, κορυφαίος ερευνητής του Ιδρύματος Carnegie και ειδικός στο θέμα του Καραμπάχ.
Απαντώντας στην παρατήρηση ότι παρόλο που το Αζερμπαϊτζάν προσπαθεί να μην μιλάει πολλά για το “Δυτικό Αζερμπαϊτζάν” και τον “διάδρομο του Ζανγκεζούρ”, ωστόσο εξακολουθεί να διατηρεί τις φιλοδοξίες του όσον αφορά τον διάδρομο που θα συνδέει το Αζερμπαϊτζάν με το Ναχιτσεβάν μέσω του εδάφους της Αρμενίας, είπε ο Τόμας ντε Βάαλ. “Νομίζω ότι όλα είναι δυνατόν να γίνουν. Το Αζερμπαϊτζάν είναι ακόμη ισχυρό. Η Αρμενία είναι ακόμη αδύναμη. Έτσι, όλα είναι εφικτά. Πρώτα απ’ όλα, σε αυτόν τον ασταθή κόσμο θα πρέπει να είμαστε έτοιμοι να προβλέψουμε το απρόβλεπτο. Ταυτόχρονα, νομίζω ότι είναι επικίνδυνο για το Αζερμπαϊτζάν να καταλάβει το Meghri ή το Syunik με τη βία. Πρόκειται για ένα διεθνώς αναγνωρισμένο κυρίαρχο έδαφος της Αρμενίας. Εάν το καταλάβουν με τη βία, θα αποδειχθεί ότι συμπεριφέρονται όπως η Ρωσία στην Ουκρανία. Εξάλλου, αν θέλετε να κατασκευάσετε σιδηροδρομική γραμμή και θέλετε να λάβετε διεθνή υποστήριξη για αυτό το τμήμα, δεν θα πρέπει να καταλάβετε το έδαφος. Δεν μπορείτε να αναγκάσετε την Παγκόσμια Τράπεζα και άλλους να συνεργαστούν μαζί σας για την κατασκευή ενός σιδηροδρόμου. Υποθέτω ότι πρόκειται για μια στρατηγική εξαναγκασμού, όπου χρησιμοποιούνται τακτικές εξαναγκασμού εναντίον της Αρμενίας – που προσπαθούν να εξαναγκάσουν την Αρμενία να δεχτεί αυτόν τον σιδηρόδρομο με τους όρους του Αζερμπαϊτζάν. Και, φυσικά, χρησιμοποιείται το ρωσικό χαρτί, καθώς εδω συμπίπτουν τα συμφέροντα με τη Ρωσία. Θυμόμαστε τη συμφωνία του Νοεμβρίου του 2020, η οποία στην πραγματικότητα δεν ισχύει, αλλά ένα από τα στοιχεία της είναι ότι η ρωσική FSB θα πρέπει να προστατεύσει αυτή τη διαδρομή. Μίλησα δύο φορές με αξιωματούχους του Αζερμπαϊτζάν. “Γιατί το υποστηρίζετε αυτό;”, τους ρώτησα. Μου απάντησαν ότι αυτή ήταν η καλύτερη επιλογή. Έτσι, η Ρωσία και το Αζερμπαϊτζάν έχουν σαφώς συμφωνήσει σε αυτό το θέμα. Και είναι δύσκολο για την Αρμενία επειδή οι Ρώσοι είναι ήδη εκεί, έχουν ήδη συνοριακά στρατεύματα στη θέση τους. Οπότε δεν περιμένω τόσο μια εισβολή πλήρους κλίμακας και περιμένω περισσότερο να ασκηθεί πίεση στην Αρμενία για να την αποδεχτεί. Και νομίζω ότι το ερώτημα για τους δυτικούς εταίρους της Αρμενίας είναι τι μπορούν να κάνουν; Μπορούν να προσφέρουν στην Αρμενία κάτι σε αντάλλαγμα – μια εναλλακτική στρατηγική με την οποία αυτός ο δρόμος θα κατασκευαστεί και θα γίνει ένας διεθνής δρόμος, όχι μόνο ένας αζερικο-ρωσικό δρόμος;”.
