Ακολουθώντας το παράδειγμα του Νοτίου Καυκάσου, φαίνεται δυνατό να πούμε ότι σήμερα η Δύση πολεμά εναντίον της Ρωσίας όχι μόνο με οικονομικά εργαλεία.
Η υπόθεση δεν περιορίζεται καθόλου στον οικονομικό πόλεμο, όλες οι σφαίρες όπου παρατηρείται ρωσική επιρροή δέχονται επίθεση. Μια τέτοια άποψη εξέφρασε στο ArmInfo ο Φιόντορ Λουκιάνοφ, κορυφαίος Ρώσος αναλυτής και αρχισυντάκτης του περιοδικού «Ρωσία στην Παγκόσμια Πολιτική».
«Η αίτηση της Αρμενίας στην Ομάδα Μινσκ του ΟΑΣΕ σχετικά με τις προτάσεις του Αζερμπαϊτζάν, η ενεργοποίηση της Γαλλίας στον Νότιο Καύκασο, η επίσκεψη Πασινιάν στο Παρίσι, οι συνομιλίες του Γάλλου υπουργού Εξωτερικών και του Υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ Άντονι Μπλίνκεν με τους ηγέτες της Αρμενίας και του Αζερμπαϊτζάν ήταν όλα αναμενόμενα. Κατανοούμε πολύ καλά την φιλοδοξία της Δύσης να αποδυναμώσει τη Ρωσία όσο το δυνατόν περισσότερο σε όλους τους πιθανούς φορείς. Υπό αυτό το πρίσμα, προσπαθούν να αναλάβουν την πρωτοβουλία μιας πολιτικής λύσης στα προβλήματα στον Νότιο Καύκασο», είπε.
Σύμφωνα με τον αναλυτή, στη Μόσχα τα βλέπουν όλα αυτά πολύ καλά, τα αναλύουν, εξάγουν συμπεράσματα, αλλά ταυτόχρονα έχουν μεγάλη αυτοπεποίθηση. Πρώτα απ ‘όλα, λόγω της ανάγκης να επιταχυνθούν οι ενέργειες της Δύσης στον φορέα του Νοτίου Καυκάσου ως εγγύηση της επιτυχίας τους. Εν τω μεταξύ, σύμφωνα με τον Λουκιάνοφ, η ταχύτητα δράσης δεν είναι προνόμιο της δυτικής πολιτικής. Σημειώνοντας τη διασύνδεση των προοπτικών για το τέλος του πολέμου στην Ουκρανία με τις προοπτικές του Καυκάσου, σημείωσε την αδυναμία ισοπέδωσης της επιρροής της Ρωσίας στον Νότιο Καύκασο, την αποχώρησή της από την Ομάδα Μινσκ του ΟΑΣΕ και, κατά συνέπεια, την αποχώρησή της από την περιφέρεια.
Σημειώνοντας την επιθυμία της Δύσης να εδραιωθεί όχι μόνο στην Ουκρανία, αλλά και στα συμφέροντα της Ρωσίας και σε άλλες σφαίρες επιρροής, ο Λουκιάνοφ σημείωσε τον Νότιο Καύκασο ως μια πολύ σημαντική, πρωταρχική, στρατηγική περιοχή, η οποία, μεταξύ άλλων, διαθέτει μεγάλες δυνατότητες γεωοικονομικής ανάπτυξης στην κατεύθυνση της υλοποίησης έργων υποδομής. Εδώ οφείλεται και ο γεωπολιτικός αγώνας για την περιοχή, στην οποία, κατά τη γνώμη του, η Δύση βυθίζεται όλο και περισσότερο.
«Χάνοντας τον 44ήμερο πόλεμο, που οδήγησε στην απώλεια δράσης της Ομάδας Μινσκ του ΟΑΣΕ, η Δύση ουσιαστικά στερήθηκε τη συμμετοχή της στη διευθέτηση της σύγκρουσης του Καραμπάχ. Και τώρα προσπαθεί να ανακάμψει εγκαθιδρύοντας συνεργασία με την Αρμενία και το Αζερμπαϊτζάν. Αλλά οι υπάρχουσες πραγματικότητες, που έχουν διαμορφωθεί, συμπεριλαμβανομένων των αποτελεσμάτων του πολέμου των 44 ημερών, δεν θα είναι τόσο εύκολο να ακυρωθούν. Η Ρωσία έχει παρουσία στην περιοχή, σχέσεις με τις χώρες της, που θα είναι πολύ δύσκολο να εξουδετερωθούν, ας πούμε. Οι ΗΠΑ και η ΕΕ βασίζονται στον πόλεμο στην Ουκρανία, προσπαθώντας να τον εκμεταλλευτούν, αλλά ο πόλεμος είναι ένα προσωρινό φαινόμενο. Αντίστοιχα, δεν θεωρώ ότι οι υπολογισμοί τους δεν είναι κατάλληλοι, επιπλέον, δεν έχουν μεγάλες πιθανότητες πραγματοποίησης», κατέληξε ο αναλυτής.
