Εν όψει της νέας κυβέρνησης των ΗΠΑ, οι τουρκικές αρχές φαίνεται να έχουν υιοθετήσει μια νέα στρατηγική εξωτερικής πολιτικής σε μια προσπάθεια να ελαχιστοποιηθούν οι προηγούμενες αποσταθεροποιητικές ενέργειες σε εμπόλεμες ζώνες ή οι προβληματικές σχέσεις σε αρκετές περιοχές ταυτόχρονα.
Στο πλαίσιο των ανωτέρω, το καθεστώς Ερντογάν ειδικότερα:
1. Σαφώς άλλαξε τη ρητορική προς την ΕΕ, επιβεβαιώνοντας την προηγούμενη επιθυμία για ένταξη στη δομή.
2. Μειώστε όσο το δυνατόν περισσότερο τον φιλόδοξο και αποσταθεροποιητικό ρόλο σε θέματα όπως η Ανατολική Μεσόγειος και η Μέση Ανατολή, όπως η αποσαφήνιση των υδάτινων συνόρων με την Ελλάδα και την Κύπρο, τις συριακές, Λιβυκές και Ισραηλινές-Παλαιστινιακές συγκρούσεις.
3. Λαμβάνονται σημαντικά μέτρα για την εξομάλυνση των τεταμένων σχέσεων με ορισμένες βασικές αραβικές χώρες, ειδικά κατά τα τελευταία δύο χρόνια.
4. Προσπαθεί να επιλύσει την κρίση στις σχέσεις με το Ισραήλ, η οποία διήρκεσε σχεδόν μια δεκαετία.
5. Στον Νότιο Καύκασο, τουλάχιστον στο επίπεδο της ρητορικής, έχει αποδυναμώσει σημαντικά την παραδοσιακή αντι-αρμενική κατεύθυνση διακηρύσσοντας την απεμπλοκή της περιοχής και τη διαμόρφωση διαφόρων διαστάσεων στις οποίες συμμετέχουν όλες οι χώρες της.
6. Η ανακοίνωση της απόκτησης μιας νέας παρτίδας ρωσικών συστημάτων αεροπορικής άμυνας S-400 δημιουργεί ένα νέο διαπραγματευτικό περιβάλλον με την Ουάσιγκτον.
Στην πραγματικότητα, οι παρόμοιες τακτικές με τις σχετικά θετικές τακτικές της Άγκυρας, τουλάχιστον βραχυπρόθεσμα, είναι πληροφορικού χαρακτήρα προκειμένου να αποκτήσουν επαρκή στάση από το την κυβέρνηση του Μπάιντεν.
