Μετά την Άγκυρα, ήταν η σειρά της Μόσχας. Το Μπακού έχει ήδη καταφέρει να διατηρήσει το μύθο ότι ο στρατός του, οπλισμένος με ρωσικά και ισραηλινά όπλα, είναι ανίκητος, και αν δεν ξεκινήσουν πόλεμο και “δεν θα αποκαταστήσουν την εδαφική ακεραιότητα του Αζερμπαϊτζάν μέσα σε 24 ώρες”, θα κάνουν στους Αρμένιους μια μεγάλη υπηρεσία, σαν να “δίνουν απλόχερα” στους Αρμένιους την “παλιά πόλη του Αζερμπαϊτζάν -το Ερεβάν”. Τώρα το Μπακού παραπονειέται στην Άγκυρα και τη Μόσχα ότι “οι ρωσικές στρατιωτικές προμήθειες φτάνε για την ήττα τους στις συνοριακές μάχες με τους Αρμένιους”, ότι “αν δεν ήταν αυτοί, η σύγκρουση θα είχε επιλυθεί”. Τώρα το Μπακού προσποιείται ότι «το ποτήρι της υπομονής έχει γεμιθεί». Αλλά στα σχέδια της Άγκυρας δεν περιλάμβαναν αντιπαράθεση με τη Μόσχα. Φυσικά, οι Τούρκοι εκμεταλλεύτηκαν την ευκαιρία για να διασχίσουν κάποιες κόκκινες γραμμές, προκαλώντας κάποια ένταση όχι τόσο στο Ερεβάν όσο και στη Μόσχα. Αλλά και αυτό πέρασε, χωρίς και να μας εκπλήσσει, όταν αυτή η κατακραυγή τελείωσε με αυτο-εξομολόγηση ότι «η Τουρκία είναι συμβαλλόμενο μέρος στη σύγκρουση Αρμενίου-Αζερμπαϊτζάν». Στην πραγματικότητα ο Λαβρόφ κατηγόρησε τον Ερεβάν για τις εντάσεις του Ιουλίου πού έλαβαν μέρος στα σύνορα Αρμενίας-Αζερμπαϊτζάν, στα οποία, δυστυχώς, δεν δόθηκε προσοχή από το επίσημο Ερεβάν. Αυτό ήταν λάθος, και η Μόσχα δεν θα έπρεπε να είχε την εσφαλμένη εντύπωση ότι ο Λαβρόφ είχε “λάβει μια ευάλωτη θέση.” Κατηγορώντας για αυτή την ένταση το Μπακού, το Ερεβάν αντέδρασε στο θράσος και θα απαντήσει με θράσος, και, ανεξάρτητα από το αν αρέσει στον Λαβρόφ ή όχι.
