Από τώρα και στο εξής, η έννοια της ζώνης σύγκρουσης του Καραμπάχ άρχισε να παίρνει μια πολύ ευρύ γεωγραφική έννοια μετά από τος πρόσφατες μάχες στην περιοχή Τάβους στα κρατικά σύνορα στις 12-17 Ιουλίου. Ο χρόνος διαιρέθηκε – πριν και μετά τις μάχες.
Έτσι, επεκτείνοντας τη γεωγραφία του, το καθεστώς του Αλίγιεφ δεν περιορίστηκε στην εξάπλωση έντασης μόνο σε όλο το μήκος των συνόρων Αρμενίας-Αζερμπαϊτζάν, αλλά και κατεύθυνε τις κοινότητές του στο εξωτερικό να προκαλέσουν συγκρούσεις στους δρόμους με τους Αρμένιους.
Είναι προφανές ότι όλα αυτά διαχειρίζεται από ένα κέντρο, με στόχο τη δημιουργία μέγιστης έντασης γύρω από τις αρμενικές κοινότητες. Με αυτό τον τρόπο θέλουν να παρασύρουν τους Αρμένιους σ τις συγκρούσεις και να δυσφημίσουν τις αρμενικές κοινότητες κ.λπ.
Και λαμβάνοντάς υπόψη αυτά που συνέβη, υπαγορεύει μια νέα ατζέντα στη Δημοκρατία της Αρμενίας, καθώς οι απειλές στις αντιλήψεις μας δεν είναι πλέον «αφηρημένες» ή «μη ιστορικής» φύσης, αλλά είναι πραγματικές, ορατές, απτές.
Είναι ήδη προφανές ότι υπάρχει πάρα πολύ «βενζίνη που χύνεται στο έδαφος», και δεν έχει σημασία ποιος ανόητος θα ανάψει φωτιά και θα ανατινάξει την περιοχή, βάζοντας σε δύσκολή θέση ακόμη και εκείνους που ανοιχτά αντίθετοι με μια τέτοια προσέγγιση.
Στο πρόσωπο του Αζερμπαϊτζάν έχουμε δουλειά με έναν ανεύθυνο, και στην πραγματικότητα – αντι-πολιτισμικό, κράτος ληστών, ο περιορισμός και η εξουδετέρωση του οποίου είναι προς το συμφέρον της περιφερειακής και ευρωπαϊκής ασφάλειας, σταθερότητας και ειρήνης.
Και η φόρμουλα για την ειρήνη στην περιοχή είναι η ίδια: η συμμορία του Αλίεφ δεν πρέπει να πυροβολήσει άλλο.
Η Αρμενία πρέπει να ξεκινήσει έναν ευρύ διάλογο με τους γείτονές της, τη Γεωργία και το Ιράν, για με την ασφάλεια, τη σταθερότητα και την ειρήνη στην περιοχή, πρέπει να ξεκινήσει έναν νέο διάλογο για την ασφάλεια και με τη Ρωσία, καθώς η υπερ-ενεργοποίηση της Τουρκίας, η οποία απομακρύνεται από το ΝΑΤΟ και τις ΗΠΑ, γίνεται νέος παράγοντας. Επομένως, η Αρμενία για την ασφάλεια πρέπει να αναπτύξει έναν διάλογο με τις ΗΠΑ τόσο σε διμερή μορφή όσο και στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ – πολυμερείς, με ενδιαφερόμενους Ευρωπαίους συμμάχους, και οι ισχυρές σχέσεις με την Ελλάδα-Κύπρο, την Αίγυπτο, το Ισραήλ και ορισμένες άλλες χώρες θα πρέπει να αποκτήσουν μια νέα διάσταση – ασφάλεια και άμυνα.
Είναι προφανές, ότι οι ρωσικές εγγυήσεις δεν μπορούν πλέον να θεωρηθούν επαρκείς. Και πριν από αυτό, η διπλωματία του Αζερμπαϊτζάν «δεν μπόρεσε πιά να αντέξει το τετ-α- τετ στοίχημα» με την αρμενική διπλωματία, και ο ΥΠΕΞ του Αζερμπαϊτζάν Μαμμαντιάροφ μετατράπηκε στο «αποδιοπομπαίο τράγο» ο οποίος με το δικό του τρόπο ξεφορτώθηκε από τα προβλήματα, ο στρατός του Αζερμπαϊτζάν «δεν άντεξε την τετ-α- τετ μάχη με τις Ένοπλες Δυνάμεις της Αρμενίας και έγινε ρεζίλη και υπονόμευσε την φήμη των Ισραηλινών κατασκευαστών drone…
Επομένως, ας το επαναλάβουμε: δεν υπάρχει πλέον ζήτημα του Αρτσάχ, στο εξής υπάρχει μόνο το ζήτημα του Αζερμπαϊτζάν, η λύση του οποίου θα φέρει ειρήνη στη Νοτιοανατολική Ευρώπη.
πηγή: aravot.am
